Een poosje geleden werd ik gebeld door het dagblad van het Noorden. De man vroeg me een aantal dingen over creativiteit en ondernemerschap voor een bijlage met dit thema. En ja hoor, twee weken later stonden mijn opmerkingen verwerkt in een stuk getiteld 'friskijkers gevraagd'. Mijn naam en bedrijf, en bijbehorende gedachten, zo in de krant zien staan geeft een magisch gevoel. Daar krulden mijn mondhoeken van omhoog. Het deed me ook denken aan een ander moment in mijn leven dat ik gebeld werd; die keer voor de column kunstlicht in een Ommelandenkrant van de provincie Groningen. Wat stond daar ook allemaal weer in? Ik ging op zoek en vond het zorgvuldig bewaard in een van mijn ordners. Een uitgebreid interview met als conclusie 'De nieuwe Leonardo da Vinci woont in Kantens'.
Destijds was ik helemaal niet trots op deze vergelijking. Ik wist wel dat Leonardo een van de groten is in de kunstgeschiedenis -en het is natuurlijk heel vleiend om daar mee vergeleken te worden al is het maar in de Ommelanden- maar er zijn veel groten in de kunstgeschiedenis. Leonardo hoorde niet bij mijn kamp van groten. Ik had me eigenlijk nooit echt verdiept in die man maar had een vaag beeld van een soort creatieveling die geen standpunt innam. En dat moet als je kunstenaar bent. Je moet een gezicht hebben. Een stijl en het liefst een die herkenbaar is als kunst maar toch vernieuwend. Het is duidelijk, ik worstelde toen met mijn minpunt. Alles ging goed op de kunstacademie. In het vooruitzicht zag ik voor mij een mooie plek op het podium van de kunst. Er was wel een kleine waarschuwing. “Jouw probleem zal niet zijn dat je niet op ideeën komt, maar eerder dat je er teveel hebt”. Ik kon me niet toeleggen op een stijl en op het moment dat die beste Wil Scheltens mij kwam interviewen dacht ik dat ik mijn stijl gevonden had en ik ook een stempel zou gaan drukken op de kunstwereld.
Nu, tien jaar later, kan ik me haast geen groter compliment voorstellen dan deze opmerking aan het einde van het interview. Nee, ik ben niet de nieuwe Leonardo da Vinci maar ik voel me zeer verwant met zijn manier van denken en doen. Dat dat zo is daar ben ik achtergekomen door het boek Denken als Leonardo Da Vinci van Michael J.Gelb.
Een echte aanrader, dit boek. Het is heerlijk bevrijdend en geeft je zoveel meer om van het leven te genieten en ontdekken. Op je eigen wijze!
Nog steeds word ik zo af en toe gek van al mijn gedachten en ideeën die ik graag uit zou willen werken tot mooie geheeltjes zonder de grote verbanden te verliezen. Gelukkig weet ik nu dat openheid ook een hele mooie kant heeft die ik misschien meer en meer als ruimte kan beschouwen, in plaats van het de kop in drukken, omdat andere mensen mijn “schilderijen” niet zouden kunnen herkennen als Oosterheerds.
Zoals blijkt, valt over kunst en creativiteit nog heel veel te zeggen. Daar kom ik op terug!
Tien jaar geleden in de krant:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten